Jape (Alleged – Northern Blossom po Snow Knight). Legenda polskiej hodowli i wyścigów. Pięciokrotny czempion reproduktorów w Polsce wg sum wygranych w wyścigach płaskich, często nazywany „ostatnim wielkim ogierem w polskiej hodowli”. Rozpoczął karierę stadną w naszym kraju równe 30 lat temu. Był najlepszym reproduktorem w Polsce w XXI wieku (i w końcówce XX wieku), jednym z najlepszych w całej historii. Piękną, obszerną i niezwykle skrupulatną sylwetkę znakomitego ogiera napisał dla Traf News Andrzej Fortuniak, były pracownik Stadniny Koni Iwno, w której Jape krył w ostatnich latach swojego życia. Ten artykuł to kawał historii polskich i światowych wyścigów konnych oraz hodowli.
Są takie dni w historii wyścigów konnych, w których świat na chwilę zatrzymuje się w miejscu i wstrzymuje oddech ze zdziwienia. Jednym z nich był bez wątpienia 13 marca 2002 roku. To właśnie wtedy przybysz z Polski, 6-letni Galileo, pewnie triumfował w płotowej gonitwie Grupy 1, rozgrywanej podczas sławnego mityngu w Cheltenham – Royal & SunAlliance Novices’ Hurdle. Moszniański ogier nie jest oczywiście jedynym wywodzącym się z Polski zwycięzcą płotowych lub przeszkodowych wyścigów Grupy 1, jednak sukces odniesiony w jaskini lwa, w Wielkiej Brytanii, gdzie każdego roku do startu w gonitwach skakanych wychodzi 8-9 tysięcy koni, ma swoją wymowną wartość.
Dosiadany przez będącego u progu swojej bardzo udanej kariery Jasona Maguire’a (do zakończenia swojej przerwanej przez przez kontuzję w 2016 roku kariery wygrał ponad tysiąc gonitw płotowych i przeszkodowych, m.in. w Grand National 2011) wychowanek SK Moszna, pewnie uporał się 26 rywalami, zwracając tym samym na naszą hodowlę uwagę wszystkich sympatyków wyścigów konnych w ojczyźnie rasy. Za swój znakomity występ Koń Roku 1999 w Polsce dostał od Racing Post rating 154 funtów, czyli wyższy niż w za swoje najlepsze występy we Francji otrzymał nasz arcymistrz wyścigów płotowych ostatnich lat Tunis (najwyższy RPR 147 funtów).
Jednego z najwspanialszych sukcesów w historii polskich wyścigów nie byłoby zapewne gdyby nie ojciec Galileo, Jape (Alleged – Northern Blossom po Snow Knight). Pięciokrotny czempion reproduktorów w Polsce wg sum wygranych w wyścigach płaskich, często nazywany „ostatnim wielkim ogierem w polskiej hodowli”. Rozpoczął karierę stadną w naszym kraju równe 30 lat temu.
Warto przypomnieć przy tej okazji sylwetkę znakomitego reproduktora, który nawet po śmierci (został zgładzony 6 stycznia 2015 roku) nadal odgrywa ważną rolę w polskich wyścigach i hodowli – w latach 2015, 2016 i 2018 był czempionem ogierów ojców matek, a w sezonach 2021-22 zdobywał swój piąty i szósty tytuł czempiona ogierów ojców koni biegających w gonitwach płotowych i przeszkodowych, co dało mu miejsca w pierwszej dziesiątce zestawienia reproduktorów, których potomstwo biegało w naszym kraju wg sum wygranych ogółem (dwukrotnie zajął VI-te miejsce). W sezonie 2023, głównie za sprawą zwycięstwa og. Darbujan w Wielkiej Partynickiej, tytuł czempiona reproduktorów ojców koni biegających w wyścigach płotowych, zdobył jeden z najlepszych na torze wyścigowym synów Jape’a, trójkoronowany w Czechach og. Age of Jape.
Rodowód ogiera Jape
Jape został wyhodowany przez Kinderhill Select Bloodstock. Urodził się 27 maja 1989 roku w USA.
Jego ojciec Alleged (Hoist the Flag – Princess Pout po Prince John) był jednym z najlepszych koni wyścigowych biegających po II Wojnie Światowej w Europie. Wygrał 9 z 10 gonitw, w których brał udział, m.in. dwukrotnie w najbardziej prestiżowym wyścigu porównawczym na Starym Kontynencie, Prix de l’Arc de Triomphe G1 (ta sztuka udała się jedynie ośmiu koniom w ponad stuletniej historii rozgrywania nagrody) oraz w gonitwach Pattern – Great Voltigeur Stakes G2, Gallinule Stakes G2, Prix du Prince d’Orange G3 i w Royal Whip Stakes G3 (dwukrotnie). Jedynej porażki w karierze doznał w St Leger Stakes G1, gdzie musiał uznać wyższość angielskiej oaksistki kl. Dunfermline. Królewska klacz (jej hodowcą i właścicielem była Królowa Elżbieta II) pobiła znakomitego ogiera o 1,5 długości.
Trenowany przez wielkiego Vincenta O’Briena (13-krotnie siodłane przez niego konie wygrywały angielskie, irlandzkie i francuskie Derby) ogier był w latach 1977-78 najlepszym koniem wyścigowym w Europie. Wybierano go również czempionem 3-letnich ogierów w Wielkiej Brytanii i Francji oraz czempionem starszych ogierów we Francji. Timeform, który dwukrotnie, w latach 1977-1978, przyznawał mu tytuł „Konia Roku”, ocenił jego klasę na 137 i 138 funtów. W oficjalnym handikapie urodzony w 1974 roku ogier dostał rating 138 w wieku trzech lat i „kosmiczny” 140 funtów rok później.
Alleged, syn znakomitego na torze wyścigowym i w stadzie og. Hoist the Flag (czempion 2-letnich ogierów w USA w 1970 roku; jego świetnie zapowiadającą się karierę wyścigowym przerwała kontuzja odniesiona na treningu; biegały po nim 194 konie z których aż 51 zwyciężało w gonitwach black type; został zgładzony w wieku 12 lat z powodu doznanego w stadzie złamania kości) i zdolnej Princess Pout (13 zwycięstw w 31 startach i suma wygranych 260 tys. dolarów) jako roczniak został zakupiony za 40 tysięcy dolarów przez znanego również w Polsce Monty Robertsa, który nabył go krótko po aukcji roczniaków w Keeneland, podczas której wyhodowany przez June McKnight ogier nie uzyskał rezerwowej ceny 34 tysięcy dolarów.
Sławny „zaklinacz koni”, który był pierwszym trenerem ogiera, poświęcił mu jeden z fragmentów swojej książki „Człowiek, który słucha koni”. Europejski czempion został w niej opisany jako koń o idealnej, wręcz stworzonej do ścigania się budowie.
Po raz kolejny na aukcyjny ring Alleged wyszedł w wieku dwóch lat. Na odbywającej się w Kalifornii aukcji koni w treningu wyścigowym za 175 tysięcy dolarów nabyli go Robert Fluor i Robert Sangster, którzy oddali go do treningu u Vincenta O’Briena. Mówiono, że nowi właściciele obawiali się że nogi ogiera nie wytrzymają trudów amerykańskich wyścigów rozgrywanych na piaskowych torach, dlatego oddano go do treningu w Europie. Po przegranej Allegeda w St Leger Sangster wykupił od Fluora jego udziały w ogierze, a po zakończeniu pełnej sukcesów kariery wyścigowej syn og. Hoist The Flag za 16 milionów dolarów został zakupiony przez syndykat hodowców i rozpoczął karierę stadną w Walmac Farm położonej w „krainie błękitnych traw”, amerykańskim stanie Kentucky.
Wg JCIS urodziło się po nim 978 źrebaków. Biegało 729 (75 %) a zwyciężało 494 (51 %). 94 potomków og. Alleged triumfowało w gonitwach black type (wyścigi G1-G3 i Listed). Najbardziej znanymi wśród nich były: Law Society (Irish Derby G1, 2m. Derby St. G1; Czempion 2 i 3-letnich ogierów w Irlandii), Sir Harry Lewis (Irish Derby G1), Hours After (Prix du Jockey Club G1 – francuskie derby), Midway Lady (1000 Guineas St. G1, Oaks St. G1; czempionka 3-letnich klaczy w Anglii), Leading Counsel (Irish St. Leger G1), Muhtarram (Champion Stakes G1, Premio Presidente della Repubblica G1) Molesnes (Prix Du Cadran G1), Shahmiad (Oaks D’Italia G1), Strategic Choice (Irish St. Leger G1, Gran Premio di Milano G1), Fiesta Gal (Mother Goose St. G1, Coaching Club American Oaks G1) i Miss Alleged (Breeders’ Cup Turf G1, Hollywood Turf Cup G1; czempionka klaczy ścigających się na trawie w USA).
W 1985 roku Alleged znalazł się na III miejscu zestawienia reproduktorów, których potomstwo biegało w Wielkiej Brytanii i Irlandii, w latach 1986-87 był IV-ty a w 1989 roku roku VII-my. W latach 1991 i 1998 był czempionem reproduktorów ojców matek we Francji, a w 2002 roku wiceczempionem. W podobnej klasyfikacji w Wielkiej Brytanii i Irlandii był III-ci w 1992 roku, a w pierwszej dziesiątce znalazł się jeszcze trzy razy – w latach 1991, 1998 i 2003.
Jako czynny reproduktor Alleged słynął z paskudnego charakteru i miał opinię jednego z najniebezpieczniejszych ogierów w Kentucky. Nie lubił ludzi, innych koni i mrozu. Wyprowadzono go w kagańcu. Z wiekiem złagodniał. Swoją karierę stadną zakończył po sezonie 1997. Padł 23 czerwca 2000 roku w wieku 26 lat.
Matka og. Jape, Northern Blossom, wygrała 7 ze swoich 39 startów, m.in. w Wonder Where Stakes G2, Nassau Stakes G2, Ontario Coleen Stakes G3 i Bison City Stakes. W 1983 roku była czempionką 3-letnich klaczy w Kandadzie (w Canadian Free Handicap „dostała” 123 funty, funt wyżej niż druga najwyżej oceniona klacz Winmor Miss).
Jej hodowcą był sławny E.P. Taylor – kanadyjski przedsiębiorca, hodowca i właściciel koni wyścigowych. Wyhodował m.in. epokowego dla rasy og. Northern Dancer, trzykrotnie wieńczonego w Anglii og. Nijinsky i zwycięzcę Epsom Derby og. The Minstrel, zrewolucjonizował też cały kanadyjski przemysł wyścigowy. W latach 1977 i 1983, otrzymywał nagrodę dla najlepszego hodowcy w USA, a w 1976 i 1985 roku dla najlepszego hodowcy w Kanadzie, a nagród byłoby zapewne więcej, gdyby nie fakt że oba wyróżnienia przyznawane są dopiero od lat 70-tych.
Jego konie 9-krotnie zdobywały tytuł „Konia Roku” w Kanadzie i 15-krotnie zwyciężały w najbardziej prestiżowym wyścigu dla koni pełnej krwi angielskiej w Kanadzie, Queen’s Plate (w 1860 srebrną paterę, którą do dzisiaj przyznaje się za zwycięstwo w tym wyścigu ufundował polskiego pochodzenia prawnik i inżynier, pionier kanadyjskiej kolei i organizator pierwszych wyścigów konnych w Kanadzie, powstaniec listopadowy Kazimierz Gzowski; jest to najstarsza nagroda sportowa w Ameryce Północnej).
Trzecia matka Northern Blossom, urodzona w 1942 roku Iribelle (Osiris – Belmona po King James), była pełną siostrą pierwszego biegającego w barwach E.P. Taylora konia, który zdobył tytuł czempiona – kl. Mona Bell (czempionka 3-letnich klaczy w Kanadzie w 1938 roku). Mona Bell nie była co prawda w stanie rywalizować z czołowymi końmi w USA, jednak dzięki zawziętej rywalizacji z najlepszym ogierem swojego rocznika, Bunty Lawless, zyskała wielu fanów w Kanadzie. W wieku 4 lat, po złamaniu nogi, musiała niestety zostać zgładzona. „Dziedzictwo” po starszej siostrze przejęła właśnie Iribelle – jedna z najważniejszych klaczy stadnych w historii, stanowiącej własność Taylora, Windfields Farm.
Iribelle pozostawiła po sobie cztery nazwane źrebaki – wał. Bennington 1947 (po Boswell) oraz klacze Britannia 1948 (po Bunty Lawless), Canadiana 1950 (po Chop Chop) i Victoriana 1952 (po Windfields). Największe sukcesy na torze wyścigowym odnosiła Canadiana – pierwszy czempion wyhodowany przez E.P. Taylora (czempionka 2-letnich klaczy i „Koń Roku” 1952 w Kanadzie) oraz pierwszy koń wyhodowany w Kanadzie, który wygrał 100 tysięcy dolarów. Canadiana wygrała m.in. Queen’s Plate, Princess Elizabeth Stakes, Cup and Saucer Handicap, Coronation Stakes, Mid-Summer Stakes, Vagrancy Handicap, Wild Mink Handicap, Jacques Cartier Stakes i Highlander Handicap. Znakomita klacz potrafiła również podjąć rywalizacje z najlepszymi końmi wyścigowymi w USA, a sukces w prestiżowym Test Stakes (dziś wyścig Grupy 1) z całą pewnością nie był dziełem przypadku.
Utalentowanym koniem wyścigowym była również dwa lata starsza półsiostra Canadiany kl. Britannia, prawdopodobnie najlepsza 2-letnia klacz w Kanadzie w 1950 roku – w wyłaniającym faworyta do zdobycia Queen’s Plate Coronation Stakes pobiła najlepsze w roczniku ogiery, zwyciężyła również w najwyżej dotowanym wyścigu dla 2-letnich klaczy Princess Elizabeth Stakes.
Najmłodsza z córek przedwcześnie padłej Iribelle (w 1952 roku, w wieku 10 lat) Victoriana, II-ga matka Northern Blossom, nie biegała. To jednak ona spośród wszystkich jej córek odniosła największy sukces w stadzie. Do historii przeszła jako matka „Konia Roku” 1960 , czempiona 2 i 3-letnich ogierów w Kanadzie og. Victoria Park (pierwszy kanadyjski koń, który „plasował” się w gonitwach potrójnej korony w USA – był II-gi w Preakness Stakes G1 i III-ci w Kentucky Derby G1), czempionki 3-letnich klaczy w Kanadzie w 1965 roku, zwyciężczyni Canadian Oaks kl. Northern Queen, wybitnej matki stadnej kl. Victoria Regina (w stadzie dała „Konia Roku” 1968 w Kanadzie og. Viceregal oraz 13-krotnego czempiona reproduktorów w Kanadzie og. Vice Regent) oraz kl. Victoria Heiress (po Northen Dancer).
Victoria Heiress, matka Northern Blossom, wygrała 3 z 12 wyścigów w których brała udział. Poza czempionką 3-letnich klaczy w Kanadzie z jej potomstwa najbardziej wyróżniła się Elegant Victress, matka ogierów Explicit (True North Breeders’ Cup Hcp. G2, Count Fleet Sprint Hcp G3), Flying Victor (California Juvenile Stakes G3, 4 m. Breeders’ Cup Juvenile G1), Vying Victor (Santa Catalina St. LR, Remington Park Derby LR, Col. R. S. McLaughlin St. LR., 2m. Jim Beam St. G2) i Sharp Victor (Dandelion Hcp.) oraz klaczy Desert Victres (matka zwyciężczyni Sorrento St. G2 kl. Desert Digger).
Northern Blossom jako roczniaczka została sprzedana za 77 tysięcy kanadyjskich dolarów na Ontario September Sale do Bahnam Yousif’s B K Y Stable i trafiła do treningu Gila Rountree. Po zakończeniu kariery wyścigowej została przejęta przez Kinderhill Corporation (póżniej Kinderhill Select Bloodstock), która była hodowcą lub współhodowcą jej pięciu pierwszych źrebaków (Ecossais Danseur urodził się we współpracy z Walmac International a partnerem przy wyhodowaniu Flying Mogambo był Peter Brant). Najcenniejszym, oprócz Jape’a, potomkiem klaczy z tego okresu był urodzony w 1991 roku og. Opal Moon (po Risen Star), który wygrał 8 wyścigów w USA, a ponadto był drugi w Assault Handicap G3 i trzeci w Stymie Handicap G3.
W 1991 roku, źrebna og. Miswaki matka Jape’a, została sprzedana za 140 tysięcy dolarów na Keenland November Sale i trafiła do Anglii, gdzie w Newgate Stud urodziła trzy kolejne źrebaki w tym Generous Lady. Urodzona w 1994 roku klacz wygrała w 4 z 15 wyścigów w których brała udział, była III-cia w Victor McCalmont Memorial Stakes LR i IV-ta w Ballycullen Stakes LR. W stadzie córka og. Generous dała m.in. wał Hig Accolade (King Edward VII Stakes G2, Cumberland Lodge Stakes G3 – dwukrotnie, Predominate Stakes LR, 2 m. St Leger Stakes G1, Rheinland-Pokal G1), wał. Oasis Knight (4 zwycięstwa w gonitwach płaskich i płotowych, 2m. SIS Live Fenwolf St. LR, 3m. Windflower March St. LR, 4m. Emirates Airline Yorkshire Cup G2) i kl. Mango Lady (matka zwyciężczyni Abernant St. G3, Supreme St. G3 i Flying Fillies’ St. LR kl. Double or Bubble oraz zwyciężczyni Chartwell Fillies’ St. G3 kl. Mix and Mingle).
Po raz kolejny Northern Blossom zmieniła właściciela na Tattersalls December Sales 1995. Źrebna og. Linamix została sprzedana za 51,5 tysiąca dolarów. Ostatnie źrebaki tej niezwykle płodnej klaczy (urodziła 15 źrebaków) rodziły się w Arabii Saudyjskiej.
Jape – kariera wyścigowa
Wystawiony jako roczniak do sprzedaży na Fasig-Tipton Sale Jape uzyskał cenę 130 tysięcy dolarów. Jego nabywcą był Anthony Penfold. Zmarły przed dwoma laty wybitny znawca rodowodów, obdarzony przez naturę nutką geniuszu – fenomenalnym wręcz „okiem” do koni – absolwent Seaford College był najbliższym współpracownikiem członka saudyjskiej rodziny królewskiej Księcia Fahd Salmana, założyciela Newgate Stud oraz właściciela jednej z wiodących angielskich stajni wyścigowych.
Rozpoczęta w 1983 roku współpraca obu panów zaowocowała wieloma sukcesami na torach Europy Zachodniej i USA, a konie reprezentujące barwy Księcia, którego w świat wyścigów konnych wprowadził jego teść Khalid bin Abdullah, wygrały 90 wyścigów Pattern. Zaczęło się od dwóch czołowych w sezonie 1985 2-latków w Anglii – zakupionego za 180 tysięcy Gwinei og. Nomination (wygrał Richmond St. G2) i nabytego za 275 tysięcy dolarów og. Nomrood (zwyciężył w Chester Vase G3, był II-gi w William Hill Futurity G1 i Dante St. G2). Później było jeszcze lepiej…
Wspaniałe sukcesy w gonitwach dla klaczy osiągała Bint Pasha (w 1987 roku zwyciężała w Yorkshire Oaks G1, Prix Vermeille G1 i Pretty Polly St. G2 a rok póżniej w Coronation Cup G1), świetny Broken Hearted zwyciężył w Lockinge St. (w 1988 roku była to gonitwa Grupy 2, od 1995 roku rozgrywana jest jako wyścig Grupy 1), a prawdziwie światową karierę wyścigową robił pochodzący z tego samego rocznika co Bint Pasha i Broken Hearted og. Ibn Bey – w wieku 3 lat triumfował w Gran Premio D’Italia G1, w wieku 4 lat zdobył Grand Prix De Deuville G2, gdy miał 5 lat o 6 długości ograł Mondriana w Europa Preis G1 (w 1989 roku zwyciężał również w Pr. Maurice De Nieuil G2, Geoffrey Freer St. G2 i Silver Cup St. LR), a w kulminacyjnym dla swojej kariery wyścigowej sezonie 1990 sięgnął po zwycięstwa w Irish St Leger St G1 i Grosse Preis Der Berliner Bank G1 oraz zajął II miejsce za zwycięzcą Kentucky Derby og. Unbridled w Breeders’ Cup Classic G1 – ten wspaniały wyścig do dziś jest określany jako prawdziwe starcie walecznych serc.
Niezwykle utalentowanemu og. Ibn Bey w sezonie 1990 kroku próbowały dotrzymać trzy inne konie należące do Księcia Fahd Salmana – zwyciężczyni Irish Oaks G1 Knight’s Baroness, zwycięzca Phoenix International St. G1 i Prix du Rond Point G3, II-gi w Poule D’essai Des Poulains G1 og. Zoman oraz niespodziewany (liczony 50-1) lecz w pełni zasłużony zwycięzca Dewhurst Stakes G1 Generous.
To właśnie ten ostatni, zakupiony za 200 tysięcy gwinei jako roczniak Generous, uważny jest za najznakomitszego konia stanowiącego własność saudyjskiego księcia – fenomenalny ogier w wieku 3 lat zwyciężał w Epsom Derby G1 (o 5 długości), Irish Derby (o 3 długości) oraz w King George VI and Queen Elizabeth Diamond Stakes G1 (o 7 długości). Był „Koniem Roku 1991” w Wielkiej Brytanii i Irlandii. Timeform przyznał mu rating 139.
W kolejnych latach duże sukcesy na torach wyścigowych odnosiły wspomniany Zoman (w 1992 roku wygrał Prix d’Ispahan G1 i Budweiser International St. G1), Time Star (Derby Italiono G1 w 1994 roku) oraz wyhodowane już przez Newgate Stud konie – czempionka 3-letnich klaczy w Europie Ramruma (Epsom Oaks G1, Irish Oaks G1, Yorkshire Oaks G1), czempionka klaczy ścigających się na torach trawiastych w USA Fiji (Yellow Ribbon St. G1, Gamely BC Hcp. G1) i czempion sprinterów w Europie Mozart (July Cup G1, Nunthorpe St. G1, 2m. Irish Two Thousand Guineas G1).
Książę Fahd Salman zmarł przedwcześnie w 2001 roku w wieku 46 lat. Stworzona przez niego stadnina zniknęła z powierzchni ziemi w ciągu dwóch lat. To, że był kiedyś ktoś taki ja Anthony Penfold, koło napędowe Newgate Stud i stajni wyścigowej Księcia, przestało mieć znaczenie. Koniarza z krwi kości czekały liczne procesy sądowe w których musiał dochodzić swoich praw. Być może pomyślał sobie wtedy również o pewnym roczniaku urodzonym w USA, którego nabył dekadę wcześniej…
Jape trafił do treningu Paula Cole’a, który trenował większość koni Salmana w Europie. Racing Post określał jego ojca, og. Alleged, jako doskonałego reproduktora, którego potomstwo często potrzebuje czasu, ale na dystansach 1600 metrów i dłuższych potrafi osiągać doskonałe wyniki również w wieku dwóch lat (dosłownie „dual Arc winner, excellent sire, progeny often need time but can get high-class 2yos at 8f+”). Jednym z tych koni wypowiedzianych po „ale”, był syn klaczy Northern Blossom.
Jape zadebiutował na torze wyścigowym 20 lipca 1991 roku w wyścigu klasy B (klasa A to wyścigi G1-G3 i Listed) rozgrywanym na torze Newbury, Mtoto Donnington Castle Stakes. W stawce ośmiu koni Jape zajął w II miejsce, długość za pierwszym faworytem gonitwy og. Artic Tracker – syn skromnego Eskimo wygrał wcześniej bardzo łatwo wyścig klasy D (o 10 długości) a później potrafił zająć III miejsca w Champagne Stakes G2 i Solario Stakes G3. Trzy zwycięstwa w wyścigach klasy 4 i 5-tej w wieku dwóch lat oraz III miejsce w Reference Point EBF Tyros Stakes LR zajął trzeci w tym wyścigu Spanish Storm. IV-ty w tej gonitwie Bobzao łatwo wygrał swój wyścig maiden (EBF Chris Cowdrey Maiden Stakes, wyścig klasy F) a w przyszłości potrafił potrafił zwyciężać w Hardwicke Stakes G2, Yorkshire Stakes LR, Fred Archer Stakes LR i Arlington International Racecourse Stakes LR (najwyższy RPR – 117 funtów; nieźle).
Po raz kolejny do startu Jape wyszedł 3 miesiące później (28 października) – w wyścigu klasy E, H. Backhouse Maiden Stakes, bedąc głównym faworytem gonitwy, zajął ponownie II miejsce, tracąc do zwycięzcy wyścigu og. Sword Master pół długości. Dla syna og. Alleged był to jednak jedynie trial przed występem w Premio Guido Berardelli G2, rozgrywanym 3 tygodnie później we Włoszech. W licznej stawce 18 koni Jape odniósł pewne zwycięstwo, bijąc Jairzinho, Brace Blue oraz kilku rywali który w swoich karierach wyścigowych zdobyli status black type z drugim w Gran Criterium G1 Governor’s Imp na czele.
Występy w wieku trzech lat Jape rozpoczął od startu w Thresher Classic Trial G3 (25 kwietnia 1992 roku). W gonitwie, którą między sobą rozegrały Pollen Count (Pix Eugene Adam G2, Hungerford St. G3, Pix Quincey G3) i Aljadeer (później III-ci w Dante St. G2), a trzecie miejsce zajął znakomity stayer Assessor (Prix Royal Oak G1, Prix du Cadran G1, Yorkshire Cup G2, Derby Trial G3, Doncaster Cup G3, St. Leger Italiano G3 2m. Ascot Gold Cup G1, Irish St Leger G1), przyszły czempion reproduktorów w Polsce zajął 6. miejsce w stawce 10 koni, tracąc do zwycięzcy ponad 10 długości.
Ze znacznie lepszej strony Jape pokazał się w rozgrywanym niespełna dwa tygodnie później Dalham Chester Vase. W stawce 5 koni gniady ogier zajął II miejsce, ulegając jedynie og. Twist And Turn (podopieczny trenera Cecila wygrał wcześniej Feilden Stakes LR a później był V-ty w Epsom Derby G1 i Coral Eclipse Stakes G1; RPR 121 funtów). W pobitym polu znalazły się czołowy 2-latek sezonu 1990 Mack The Knife (Leicester Mercury St. LR, 2m. Racing Post Trophy G1, Royal Lodge William Hill St. G2; RPR 117 funtów), Beyton (King Edward VII St. G2; RPR 117 funtów) i River Defences. Podopieczny Paula Cole’a za ten występ otrzymał swój najwyższy w karierze wyścigowej rating 113.
Na początku czerwca Jape wziął udział we Prix du Jockey Club G1. W wygranym przez og. Polytain wyścigu zajął XII miejsce w stawce 17 koni, tracąc do zwycięzcy gonitwy 11 długości. Start ten z pewnością Jape’owi wstydu nie przyniósł (dostał za niego rating 106 funtów) a sam fakt, że walczący zwykle o najwyższe cele książę Salman zdecydował się na jego start we francuskim Derby, bardzo dobrze o nim świadczy.
Półtora miesiąca później Jape odniósł drugie w swojej karierze zwycięstwo – w rozgrywanym Turynie St Leger Italiano G3 łatwo, o 3,5 długości pobił og. Silvernesian i 5 innych koni, wzbogacając konto swoich właścicieli o 55,5 tysiąca funtów. Silvernesian, podobnie jak Jape syn og. Alleged, w dalszej części sezonu zwyciężył między innymi w Gran Premio del Jockey Club G1 (RPR 120 funtów).
Ostatnim startem, stanowiącego własność księcia Fahda Salmana ogiera, w 1992 roku był występ w dotowanej kwotą 700 tysięcy marek gonitwie EuropaChampionat G3 rozgrywanej na torze w Hoppegarten. W łatwo wygranym przez og. Platini, jednego z najznakomitszych koni biegających w Niemczech w latach 90-tych, wyścigu w którym pasjonującą walkę o II miejsce stoczyły Beyton i zwyciężczyni Prix Saint-Alary G1 Rosefinch (RPR 117), Jape zajął V-te miejsce w stawce 9 koni. W pobitym polu pozostawił tej klasy konie co Captain Horatius (Grosser Hertie-Preis von Deutschland G2, Premio Ellington G2; RPR 119), zajmujący miejsca w pierwszej trójce gonitw Pattern Fabriano, zwycięzca Union Rennen G2 Zohar i zwycięzca Prix de Chenes G3 Litron.
Po raz ostatni w karierze Jape wyszedł do startu po ośmiu miesiącach – 17 kwietnia 1993 przebiegł zupełnie bezbarwnie w Lanes End John Porter EBF Stakes G3. Zajął w tym wyścigu ostatnie miejsce w siedmiokonnej stawce tracąc do zwycięskiego Lipnac West 13,25 długości.
Łącznie w wieku 2-4 lat do startu wychodził 9 razy. Odniósł dwa zwycięstwa, trzykrotnie był II-gi. Wygrał 106 218 funtów. W grudniu 1993 roku został wystawiony do sprzedaży na Tattersalls Ltd. December Sale i za (w przeliczeniu) 46 541 dolarów nabyty do Polski.
Kariera stadna og. Jape
Ogier wart prawie miliard ówczesnych złotych (dokładnie 993 miliony złotych wg kursu dolara z grudnia 1993) rozpoczął swoją karierę stadną w 1994 roku w SK Moszna. Rok później urodziło się po nim 14 źrebaków z których najbardziej na torze wyścigowym wyróżniły się klacze Magenta (od Maracana po Conor Pass) i Imbra (Imada po Dakota) oraz biegający z dużym powodzeniem w gonitwach płotowych i przeszkodowych w Czechach i na Słowacji Iraklion (Ibrala po Beuvallon).
Córka oaksistki Maracany kl. Magenta w wieku dwóch lat była niezwyciężona w trzech startach – wygrała nagrody Próbną, Cardei i Efforty. W wieku trzech lat wygrywała w nagrodach Soliny i Oaks oraz była III-cia w nagrodach Wiosennej i SK Krasne. Po zakończeniu kariery wyścigowej okazała się cenną matką stadną – z Llandaffem dała znakomitego og. Montbard (Derby, Iwna, Golejewka), z Sorbie Towerem kl. Magma (Cena Zimni Kralovny NL – Most, 2m. Austrian Oaks), z og. Rhodesian Winner utalentowaną płociarkę kl. Morfina (Wielka Partynicka, Memoriał dr Aleksandra Falewicza), a z Zafonium niezwykle wartościową w hodowli kl. Magia (matka zwycięzcy nagród Widzowa, Prezesa Totalizatora Sportowego, Kozienic i Westminster Freundschaftspreis og. Magnetic oraz zwycięzcy Nagrody Pink Pearla og. Magic).
Imbra, młodsza półsiostra klasycznej zwyciężczyni Immy (Próbna, Dorpata, Rulera, Rzecznej), w wieku dwóch lat zwyciężała w nagrodach Próbnej i Dakoty, była II-ga w Nagrodzie Dorpata oraz III-cia w Nagrodzie Efforty. W wieku trzech lat wygrała w nagrodach SK Krasne i Pink Pearla (sukces córki Jape’a w tej gonitwie był jednocześnie 1000. zwycięstwem odniesionym przez dosiadającego ją dż. Janusza Kozłowskiego w karierze, który dzięki temu dołączył do takich sław jak Mieczysław Mełnicki, Walenty Stasiak, Kazimierz Jagodziński, Stanisław Pasternak i Albin Rejek) a ponadto była II-ga w Nagrodzie Rzeki Wisły oraz III-cia w Wielkiej Warszawskiej i Nagrodzie Rzecznej.
Jako czterolatka powtórzyła swój sukces w Nagrodzie SK Krasne, była również II-ga w nagrodach Prezesa Rady Ministrów i Widzowa. Dzięki bardzo dobrym wynikom Magenty i Imbry Jape został w swoim debiutanckim sezonie 1997 wiceczempionem reproduktorów ojców koni 2-letnich, a w 1998 roku po raz pierwszy w karierze trafił do czołowej dziesiątki klasyfikacji reproduktorów, których potomstwo biegało w Polsce w gonitwach płaskich (jego 18 biegających potomków zwyciężyło w 15 gonitwach i wygrało 118 410 złotych, co dało Jape’owi VIII miejsce w tym zestawieniu) – znajdował się w niej nieprzerwanie do 2014 roku.
Trzeci ważny koń z rocznika 1995, Iraklion, wygrał 16 gonitw w Czechach i na Słowacji (12 przeszkodowych, 3 płotowe i 1 płaską) oraz blisko 2 miliony czeskich koron. Zwyciężał m.in. w Velka Cena Mesta Pardubice (NL – steeple), dwukrotnie w Memoriale Kpt. RudolfaPoplera (I kat. – steeple) podczas sławnego mitingu w Pardubicach oraz w Cena Radia Ok (I kat. – steeple). Dużym sukcesem było również zajęcie II miejsca w dotowanym kwotą 112 tysięcy euro przeszkodowym wyścigu Grupy 1 Grande Steeple Chase di Milano (łatwo, o 4,5 długości, wygrał widzowski Masini). Syn zwyciężczyni nagród Cardei i Soliny kl. Ibrala, półbrat klasycznego zwycięzcy og. Ivomec (Rulera, Iwna, Jaroszówki) był, obok wyhodowanego przez SO Łąck Sarmaty, jednym z pierwszych koni po Jape’ie biegającym za naszą południową granicą.
Wraz z kolejnymi sukcesami jego potomstwa popularność stanowiącego w Polsce ogiera wśród czeskich trenerów i właścicieli koni wyścigowych systematycznie wzrastała – w 2001 roku w Czechach biegało po nim 7 koni, w 2004 roku 15, w 2008 roku już 33, a w rekordowych sezonach 2010 – 2011 liczba ta przekroczyła 40. Od 2001 roku Jape przez 14 sezonów z rzędu znajdował się w pierwszej piątce ogierów ojców koni biegających w gonitwach płotowych i przeszkodowych w Czechach (II m. – 2002, 2012-2014; III m. – 2001, 2008-2009; IV m. – 2004, 2007, 2010-2011; V m. – 2003, 2005-2006).
Rok po Magencie i Imbrze w SK Moszna na świat przyszedł znakomity Galileo (Goldika po Dakota). Syn dzielnej Goldiki w wieku dwóch lat zwycięsko przeszedł przez grupy i zajął V-te miejsce w Nagrodzie Nemana. Starty w wieku trzech lat rozpoczął od zwycięstw w pierwszogupowych nagrodach Czubaryka (o łeb przed utalentowanym Senesem) i Irandy (łatwo, o 5 dł. przed Cichoborem).
W pierwszą niedzielę lipca zajął II miejsce w Derby, ulegając jedynie swojemu towarzyszowi stajennemu og. Country Club (oba konie do startów przygotowywał Sławomir Walotek). Również II-gie miejsce zajął w Nagrodzie Kozienic (za Delano, a przed Bongiorno i Imbrą). Trzecie w sezonie zwycięstwo odniósł w klasycznej Nagrodzie St Leger, gdzie pobił niemal wszystkie najlepsze konie swojego rocznika (5 dł. za Galileo celownik minął Almanzor, a kolejne miejsca zajęły derbista Country Club i Delano).
W Wielkiej Warszawskiej zajął, najwyższe spośród wszystkich trenowanych w Polsce koni biegnących w tej gonitwie, III-cie miejsce – dowolnie, o 6 długości, wygrał mający status konia black type trenowany w Niemczech 4 l. Vishnu (GAG 91 kg) przed czeskim i słowackim derbistą og. Ray of Light, który zachował przewagę łba nad Galileo.
Ostatnim startem Galileo w 1999 roku był występ w dystansowej nagrodzie Sac-a-Papier w której zajął II miejsce za bezkonkurencyjnym w tym wyścigu Almanzorem. Po sezonie Galileo został wybrany przez sprawozdawców wyścigowych „Koniem Roku” w Polsce. Dzięki świetnej postawie gniadego ogiera oraz Imbry, Almanzora (w sezonie 1999 poza Nagrodą Sac-a-Papier zwyciężał również w nagrodach Doris Day i Pink Pearla) i 2-letniej Miriam (wygrywała w nagrodach Próbnej i Dakoty) Jape zdobył w 1999 roku pierwszy ze swoich pięciu tytułów czempiona reproduktorów w Polsce wg sum wygranych w gonitwach płaskich. Kolejne zdobywał w 2001, 2003, 2006 i 2008 roku.
W wieku czterech lat Galileo do startu wychodził 4-krotnie – zwyciężył w Nagrodzie Golejewka, w której ustanowił rekord służewieckiego toru na 2000 metrów (2’02,2″), zajął IV miejsce w Nagrodzie Korabia (biegł w tym wyścigu po 4-miesięcznej przerwie), ponownie III-cie w Wielkiej Warszawskiej (3 i 1 długość za parą czołowych koni trzyletnich Dżamajka – Fujimori), a sezon zakończył II-gim miejscem w stayerskim biegu rangi Listed Bukmacher Kottkamp Silbernes Band der Ruhr, udanie rewanżując się bezbarwnemu w tym wyścigu og. Vishnu za porażkę w Wielkiej Warszawskiej z ubiegłego roku.
W wieku pięciu lat Galileo już nie zwyciężał, jednak II-gie miejsca w St Leger za Kombinacją i Wielkiej Nagrodzie Słowacji za Dżamajką oraz III miejsce w Nagrodzie Golejewka za Dżamajką i Delano z całą pewnością ujmy mu nie przynoszą. Sprzedany po sezonie do Anglii trafił do treningu Toma George’a.
Po okazałym debiucie w płotowym wyścigu klasy C na torze w Kempton (o 10 długości pobił II-giego na celowniku wał. Master George) zwyciężył również w Royal & SunAlliance Novices’ Hurdle G1. Po tych świetnych występach jego kariera niestety załamała się – trapiony przez kontuzje ogier w sezonie 2002 nie wyszedł już do starta, a zaledwie dwa występy w 2003 roku nie przyniosły sukcesu (był 7 w stawce 11 koni w wyścigu G1 oraz 6-ty w 7-konnej stawce w wyścigu G2). Do regularnych startów powrócił w 2004 roku. Wygrał m.in. przeszkodowy wyścig Klasy D, był III-ci w biegu tej samej kategorii oraz VI-ty w stawce 20 koni w płotowym wyścigu rangi Listed, rozgrywanym na torze Aintree. W Anglii Galileo wygrał 67 147 funtów.
Poza Galileo, spośród potomstwa og. Jape, zaszczytny tytuł „Konia Roku” w Polsce zdobywały jeszcze dwie wyhodowane przez SK Jaroszówka klacze – Kombinacja 1998 (Komańcza po Dakota) i Tulipa 1999 (Truly Best po Omen). „Koniem Roku” w Czechach był znakomity Age of Jape 2006 (Age of Gold po Belmez).
Kombinacja, która z dobrej pokazała się już w wieku dwóch lat (wygrała wyścig II grupy o szyję przed późniejszym zwycięzcą Nagrody Mokotowskiej og. Lanos, była III-cia w nagrodach Cardei i Efforty oraz IV-ta w Nagrodzie Upsali) w wieku trzech lat zdominowała rywalizację koni pełnej krwi angielskiej na Służewcu. Po minimalnej porażce z og. Nord Winter w gonitwie III grupy na początku sezonu wygrała sześć kolejnych wyścigów, w których brała udział w Polsce – wyścig II grupy (o szyję przed biegającym później z dużym powodzeniem w czeskim treningu og. Soderano) oraz nagrody Soliny (2,5 długości przed półsiostrą Delano, zwyciężczynią Nagrody Efforty Deklinacją), Derby (długość przed Deklinacją i kolejne dwie przed Lanosem, który wcześniej triumfował w nagrodach Rulera i Iwna), Oaks (2,5-2 długości przed Deklinacją i zwyciężczynią Nagrody SK Krasne Strefą), St Leger (1,75 długości przed Galileo) i Wielką Warszawską (o 3/4 długości i łeb pobiła III-ciego w Deutsches Derby 1998 og. Laveron i Deklinację). Wielką Warszawską wygrała tydzień po występie w Preis von Europa G1.
W 2001 roku Kombinacja próbowała swoich sił również w Europie Zachodniej – właśnie w Deutsche Post Euro Express Preis von Europa G1 zajęła 9. miejsce w stawce 14 koni. W posezonowym Handikapie Generalnym kasztanowata klacz otrzymała niezwykle wysoki jak na nasze warunki handikap 91 kg. W XXI wieku granicę 90 kg w polskim HG przekroczyły lub wyrównały jedynie Dżamajka (91 kg w 2001 roku), Exciting Life (90 kg w 2010 roku i pół kilo więcej w 2011), Intens (91,5 kg w sezonie 2011), Va Bank (90 kg w w latach 2015 i 2017, 97 kg w sezonie 2016), Caccini (90,5 kg w 2016 roku i 90 kg rok później), Night Tornado (91 kg w latach 2021-22) oraz gwiazdy ubiegłego sezonu Le Destrier (90,5 kg) i Moonu (90 kg).
W połowie stycznia 2003 roku znakomita klacz (jej właścicielami byli Zygmunt Sobolewski i trener Bolesław Mazurek) rozpoczęła swoją karierę w Anglii gdzie została zakupiona za sumę około miliona złotych, co było pokłosiem sukcesu Galileo w Cheltenham. Trenowana, podobnie jak Galileo, przez Toma George’a Kombinacja zwyciężyła w dwóch wyścigach płotowych klasy „C” i „D”, trzykrotnie była II-ga (m.in. w Servo Computer Services plc Mares’ Only Handicap Hurdle LR), dwa razy III-cia i cztery razy IV-ta w 17 startach (12 razy biegała w gonitwach płotowych, 5 razy w przeszkodowych). Wygrała 25 241 funtów.
Kariera Kombinacji zakończyła się tragicznie podczas przeszkodowego wyścigu Klasy E na torze w Folkestone, rozgrywanego 25 listopada 2005 roku, do którego córka zwyciężczyni nagrody Rzeki Wisły kl. Komańcza przystępowała w roli faworytki – z powodu doznanej w wyścigu kontuzji musiała zostać zgładzona.
Rok młodsza od Kombinacji Tulipa zadebiutowała na Służewcu w wieku trzech lat. W dziewięciu startach w gonitwach grupowych odniosła 3 zwycięstwa w nagrodach, kolejno, IV, III i II grupy. Ponadto trzykrotnie była II-ga i dwa razy IV-ta (m.in. w pierwszogrupowej Nagrodzie Zamknięcia Sezonu). W posezonowym Handikapie Generalnym swojego rocznika z wagą 73,5 kg została sklasyfikowana na 29. miejscu. Drogę na sam szczyt służewieckiej hierarchi w 2003 roku córka Truly Best rozpoczęła od IV-tego i I miejsca w gonitwach II grupy. Później biegała już wyłącznie w wyścigach pozagrupowych.
Po zajęciu V-tego miejsca w wygranej przez og. Traminer Nagrodzie Widzowa, niespodziewanie, lecz w pełni zasłużenie, zwyciężyła w najbardziej prestiżowym wyścigu dla koni 4-letnich i starszych, Nagrodzie Prezesa Rady Ministrów. Pewnie, o 2,25 długości pokonała w niej zwycięzcę Nagrody Golejewka og. Szeroki Bór, swoją główną konkurentkę w walce o prymat w roczniku Królową Gwiazd, dobrze radzącego sobie od początku sezonu og. Dżamiron (pobił Tulipę w II grupie, był III-ci w Nagrodzie Golejewka i II-gi w Nagrodzie Widzowa), późniejszego zwycięzce Nagrody Sac-a-Papier Modesto, zwyciężczynię Nagrody Rzeki Wisły kl. Jena oraz pięciu innych przeciwników.
W dwóch kolejnych startach, wygranych przez Królową Gwiazd nagrodach Kozienic i St Leger, Tulipa zajęła II i IV miejsca. O przyznaniu podopiecznej Doroty Kałuby tytułu „Konia Roku” zadecydowało jej pewne zwycięstwo, odniesione w ostatnim starcie sezonu – Wielkiej Warszawskiej. Córka Jape’a pobiła w niej m.in. derbistę og. Joung Islander, trenowaną w Czechach kl. Oxalana i Królową Gwiazd. W posezonowym Handikapie Generalnym Tulipa otrzymała najwyższy spośród wszystkich biegających w Polsce koni handikap 87 kg.
Dzielna klacz w wieku 5-6 lat kontynuowała swoją karierę w Anglii gdzie trenował ją nie kto inny jak Tom George. Do startu wychodziła 12 razy (10 razy w gonitwach płotowych i dwa razy w wyścigach płaskich), zwyciężała 5 razy – trzykrotnie w płotowych wyścigach klasy „E”, raz w klasie „D” i raz w płaskim wyścigu 5 klasy. Potrafiła też zająć V miejsce w Quattro Rubber Products Newton Novices’s Hurdle LR i X miejsce w stawce 24 koni w Guinness Galway Hurdle G1. Przyznany Tulipie przez Racing Post „płotowy” rating był o 2 funty wyższy od tego, który otrzymała Kombinacja (123 funty). Po zakończeniu kariery wyścigowej rozpoczęła w Anglii karierę stadną.
Wyhodowany przez Pol-Kaufring Sp. z o.o. Age of Jape swoją karierę wyścigową rozpoczął w 2008 roku. Ciemnogniady ogier przegrał jedynie w debiucie (zajął II-gie miejsce w Nagrodzie Próbnej). Póżniej, w drodze po tytuł czempiona 2-latków w Polsce, wygrywał w nagrodach II grupy, Hipokratesa (I gr.) i w najważniejszym wyścigu dla koni 2-letnich, Nagrodzie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w której w walce o nos i szyję pobił pierwsze dwa konie z Nagrody Dakoty, Indian Reef’a i Novizio.
W wieku 3 lat Age of Jape kontynuował karierę w Czechach i na Słowacji. Był niezwyciężony w 7 startach, wygrał 5 nagród klasycznych – Derby i St. Leger w Czechach i na Słowacji oraz w Velkiej Jarnej Cenie Holdingu Rabbit Cz (czeski odpowiednik naszej nagrody Rulera). Większość wyścigów w których brał udział wygrywał bardzo łatwo, łatwo lub pewnie. W ciągu całego sezonu jedynym rywalem, który postawił mu twarde warunki, był syn Nowogródka moszniański Iryklon (jedyny wyhodowany w XXI wieku w Polsce koń, który wygrał płaską gonitwe black type) – para znakomitych ogierów stoczyła ze sobą zawziętą walkę o zwycięstwo w czeskim klasyku na milę z której zwycięsko, o szyję, wyszedł Age of Jape.
W czeskim handikapie koni trzyletnich wyhodowany w Strzegomiu ogier zajął I miejsce z wagą 97,5 kg. Dzięki doskonałym wynikom swojego trójkoronowanego syna Jape został w 2009 roku czempionem reproduktorów w Czechach wg sum wygranych w wyścigach płaskich.
Zwycięską passe podopieczny trenera Holčáka kontynuował w wieku czterech lat. Na początku sezonu łatwo pokonał utytułowanego Camilla w wyścigu I kategorii na torze w Bratysławie, a następnie wygrał w Wielkiej Nagrodzie Słowacji (G1), w której w walce pobił jednego z najzdolniejszych biegających w polskim treningu koni w XXI wieku, og. Ruten (5 długości za walczącą o zwycięstwo parą celownik minął zwycięzca tej gonitwy sprzed roku wspomniany Camill). Miesiąc później Age of Jape doznał pierwszej porażki w czeskim treningu – w Cenie RZB Group (Zlatý pohár) o 1,25 długości uległ bardzo dobremu og. Ryan (wygrał dwa wyścigi Listed we Włoszech, był II-gi i III-ci w St Leger Italiano G3). Był to jego ostatni start w wyścigach płaskich.
Przestawiony w drugiej części sezonu na płoty dowolnie wygrał Gran Corsa Siepi di Grosseto LR (o 10 długości; pula nagród 46 tysięcy euro) i Corsa Siepi Di Treviso (13 długości; 30 tysięcy euro) oraz był II-gi w Premio Pardubice. W wieku 5 lat triumfował w płotowym wyścigu Grupy 1 Gran Corsa Siepi D’Italia (o 6 długości; 82 tysiące euro) i Premio Azienda Di Soggiorno Di Merano (8 dł.; 24 tysiące euro), raz był V-ty i raz nie ukończył gonitwy. W 2012 roku nie biegał a w sezonie 2013 wygrał przeszkodowe wyścigi III i IV kategorii w Czechach. Ostatnim startem znakomitego ogiera w karierze był występ w kwalifikacji do Wielkiej Pardubickiej Memoriále Mjr Miloše Svobody (NL). Gonitwy nie ukończył. W czeskim treningu wygrał pokaźną kwotę 6,331 mln koron (ok. milion złotych).
Poza Magentą, Imbrą, Galileo, Miriam, Kombinacją, Tulipą i og. Age of Jape w gonitwach kategorii „A” zwyciężały jeszcze: Nowator 1997 (Naradka po Dakota), Night Express 2002 (Nestera po Five Star Camp), Merlini 2003 (Maria Anna po Alywar), Jovellanos 2005 (Jovanka po Enjoy Plan), Tija 2009 (Taksja po Canadian Winter) i Nechius 2010 (Nechemia po Enjoy Plan).
Prześladowany przez kontuzje Nowator w wieku trzech lat wygrał 3 z 5 gonitw grupowych, w których brał udział (dwa razy w III grupie i raz w II-giej – łatwo, wysyłany i bardzo łatwo). W kolejnym sezonie dołączył do ścisłej czołówki koni biegających w Polsce. Na początku sezonu minimalnie (o kr. łeb) uległ og. Fujimori w pierwszogrupowej Nagrodzie Sygneta. Następnie triumfował w nagrodach Widzowa (w walce, o kr.łeb, pokonał niosącego o 4 kg więcej Delano, 9 długości za walczącą o zwycięstwo parą celownik minął Fujimori) i Prezesa Rady Ministrów (6 długości przed Fujimorim). Więcej w sezonie 2001 do startu już nie wyszedł.
Po raz kolejny służewieckiej publiczności Nowator zaprezentował się po blisko roku przerwy w Nagrodzie Widzowa – podopieczny trenera Macieja Janikowskiego zajął w niej II miejsce, 0,5 długości za silnie wysyłanym Dawtonem. II-gie miejsca zajmował również w nagrodach Prezesa Rady Ministrów, Kozienic i Korabia a 2002 rok zakończył występem w Wielkiej Warszawskiej – zajął w niej V miejsce w stawce 10 koni. W sezonie 2001 z handikapem 87 kg zajął III-cie miejsce w klasyfikacji koni 4-letnich i starszych (za Dżamajką i Da Xianem a przed Delano, Galileo i Nowogródkiem) a rok póżniej w tym samym zestawieniu był V-ty (za Dawtonem, Nowogródkiem, Mystery i Królową Gwiazd). Sprzedany do Anglli biegał w latach 2003-2006 26 razy w gonitwach płotowych i przeszkodowych. Wygrał 3 wyścigi przeszkodowe Klasy D i jeden wyścig płotowy klasy E, pięciokrotnie był II-gi i dwukrotnie III-ci. Wygrał 35 798 funtów (najwyższy RPR w steeplach 130 funtów; płoty – 107 funtów).
Night Express zadebiutował na Służewcu w wieku trzech lat. Po dwóch zwycięstwach w nagrodach III i II grupy zajął III miejsce w Derby za Dżesminem i Sodaną, a przed zwycięzcą Nagrody Iwna og. Tetriks. W Nagrodzie Korabia był ponownie III-ci (za parą Surinam – Tetriks), a w Wielkiej Warszawskiej IV-ty (wygrał bardzo łatwo San Luis przed zwyciężczynią Nagrody Krasne kl. Imola i trójkoronowanym og. Dżesmin). Pierwszy w swojej karierze sezon wyścigowy syn mocno przeciętnej na torze wyścigowym, lecz bardzo dobrego pochodzenia Nestery (półsiostra oaksistki kl. Nebbia, zwycięzcy Nagrody Dakoty og. Negro i cennej matki stadnej kl. Netanya) zakończył zwycięstwem w pierwszogrupowej Nagrodzie Zimowej gdzie nie bez trudu, o nos, pokonał dzielną kl. Macademia (w 2005 roku córka Hondo Mondo była II-ga w nagrodach Rzecznej, Rzeki Wisły i Krasne, III-cia w Nagrodzie Syreny i IV-ta w Nagrodzie Mosznej). W posezonowym Handikapie Generalnym Night Express z wagą 81,5 kg znalazł się na V-tym miejscu w klasyfikacji swojego rocznika.
Niezwykle ciężki dla polskich wyścigów i hodowli rok 2006 (wyścigi na Służewcu rozpoczęto rozgrywać dopiero w sierpniu) rozpoczął od trzech występów w szwedzkim Täby – raz był II-gi i dwa razy bez miejsca. Po raz pierwszy w Polsce Night Express wystąpił dopiero na początku września – zajął IV miejsce w Nagrodzie Widzowa za De Facto, San Luisem i Nitisarą. W Nagrodzie Prezesa Rady Ministrów w której zaciekłą walkę o zwycięstwo stoczyły Nitisara, San Luis i De Facto (odlegości szyja-szyja) zajął ponownie IV miejsce, tracąc do De Facto 0,5 długości.
Kolejne dwa starty, nagrody Kozienic i Wielka Warszawska, przyniosły wyhodowanemu przez Adama Milewskiego ogierowi dwa wspaniałe zwycięstwa – w Nagrodzie Kozienic wygrał pewnie o 2,5 długości przed Macademią i Nitisarą, a w Wielkiej Warszawskiej w walce o szyję i 0,75 dł. pobił dwie wielkie gwiazdy Służewca, San Luisa i Hipolinera. Bardzo dobre wyniki w drugiej części skróconego sezonu 2006 sprawiły, że Night Express został sklasyfikowany na pierwszym miejscu w posezonowym Handikapie Generalnym swojej kategorii wiekowej (84 kg).
Bardzo dobre wyniki w kryzysowym dla polskich wyścigów 2006 roku osiągał również Merlini. Wyhodowany przez Stanisława Gułę ogier sezon 2006 zaczął w IV grupie. Po odniesieniu dwóch zwycięstw w wyścigach IV i III grupy zajął III miejsce w Nagrodzie Dziennika „Życie Warszawy”, gdzie o 0,5 i 0,75 dł. uległ Drammen i Macademii, a pobił mających na swoim koncie zwycięstwa w nagrodach pozagrupowych og. Surinam i kl. Moxa. Trzecie zwycięstwo w sezonie odniósł w Nagrodzie Pink Pearla w której pewnie, o 3 długości pokonał Skraja i 5 innych rywali m.in. Despinado, Surinama, Macademie i bardzo słabo prezentującą się w tym wyścigu Drammen. W Handikapie Generalnym syn dzielnej kl. Maria Anna (cztery razy I w 12 startach w wieku 2-3 lat, m.in. w Nagrodzie Novary – I gr; blisko III-cia w Oaks za Czerwoną Różą i Kornelią) zajął wysokie XII miejsce (76,5 kg) w gupie trzylatków. Biorąc pod uwagę fakt że konie po og. Jape szczyt formy uzyskiwały dopiero w starszym wieku, był to bardzo dobry prognostyk przed kolejnym sezonem. Niestety Merlini doznał ciężkiej kontuzji, która niemal przekreśliła jego dalszą karierę.
Dzięki staraniom swojego hodowcy utalentowany ogier powrócił na tor w październiku 2007 roku – w gonitwie II grupy po zaciętej walce stoczonej z Gomerą i Delfem (szyja i łeb) zajął III miejsce. Na początku listopada na tym samym poziomie odniósł cenne zwycięstwo nad Surinamem, a w pobitym polu znalazła się również Gomera. Start w Nagrodzie Zamknięcia Sezonu przyniósł Merliniemu IV-te miejsce (w stawce 11 koni po walce wygrała Gomera przed Murmańskiem i Hebrajką; odległości 1,25 dł. – szyja – nos). Jak bardzo udany był to „come back” przekonaliśmy się w pełni w kolejnym sezonie…
Marsz na niemal sam szczyt polskich wyścigów Merlini rozpoczął od „skromnego” III miejsca w gonitwie II grupy. W kolejnych startach biegał już wyłącznie z najlepszymi ścigającymi się na Służewcu końmi. Zwyciężał w nagrodach Widzowa (przed Kornelem i San Luisem) oraz w Wielkiej Warszawskiej (pewnie pobił w niej Jovellanosa, zwyciężczynię Oaks i wicederbistkę Princess of Leone oraz wybranego później „Koniem Roku” og. Ruten). Ponadto był III-ci w nagrodach Prezesa Totalizatora Sportowego (wygrał Hipoliner przed Kornelem) i St Leger (o 5 długości przed Hipolinerem triumfował w niej derbista Ruten).
Wysoką formę z sezonu 2008 Merlini utrzymał również w wieku 6 lat. Odniósł dwa wspaniałe zwycięstwa w nagrodach Prezesa Totalizatora Sportowego (pewnie pobił w niej samego Hipolinera i Princess of Leone) i St Leger (przed derbistą Sorosem, wicederbistą Zico i najwyżej ocenianym w przeciągu całego sezonu 3-latkiem og. Dżygit). W Wielkiej Warszawskiej nie powtórzył sukcesu z poprzedniego roku, jednak zajęte w niej III miejsce, za Hipolinerem i Dżygitem, a przed Zico i zwycięzcą Nagrody Iwna og. Dancing Moon, z pewnością wstydu podopiecznemu trenera Macieja Janikowskiego nie przyniosło. Bilans sezonu 2009 uzupełniły IV miejsce w wygranej przez Princess of Leone Nagrodzie Widzowa oraz V miejsce w Nagrodzie Kozienic, w której Hipoliner o łeb pokonał Dżygita. W wieku 5 i 6 lat Merlini zajmował II-gie miejsca w Handikapie Generalnym koni 4-letnich i starszych za Hipolinerem.
Bardzo dobrym koniem wyścigowym był wyhodowany przez SK Golejewko og. Jovellanos. Trenowany przez Andrzeja Walickiego ogier już w wieku dwóch lat znajdował się blisko czołówki koni swojego rocznika (VII m. HG) – w bardzo dobrym stylu wygrał w wyścigu II grupy (o 4,5 długości pobił og. Artek i 4 innych rywali uzyskując na 1200 metrów czas 1’12,6″) oraz zajął III miejsce w Nagrodzie Skarba (2 dł. i szyje za Nick of Memory i Kaverrą). W wieku trzech lat po zwycięstwach w nagrodach Rulera i Iwna był faworytem w Derby. W najważniejszej gonitwie sezonu zajął jednak dopiero siódme miejsce. W kolejnych startach, nagrodach Kozienic i Wielkiej Warszawskiej, syn Jape’a udowodnił, że był to jedynie wypadek przy pracy – w obu wyścigach zajmował II-gie miejsca, ulegając jedynie najlepszym starszym koniom, Hipolinerowi i Merliniemu. W posezonowej klasyfikacji koni 3-letnich ostatecznie zajął III miejsce za Rutenem (84,5 kg) i Nick of Memory (83,5 kg) z handikapem 83 kg.
W wieku czterech lat wychodził do startu jedynie dwa razy – był II-gi w Nagrodzie Golejewka (w stawce sześciu koni uległ jedynie Hipolinerowi, który silnie wysyłany pobił go szyję) i VII-my w rozrywanej w Bratysławie Wielkiej Nagrodzie Słowacji. W wieku 5 lat wychodził do startu czterokrotnie. Sezon 2010 rozpoczął od występów w tradycyjnych wiosennych spotkaniach koni 4-letnich i starszych – nagrodach Golejewka, Widzowa i Prezesa Totalizatora Sportowego. W Nagrodzie Golejewka uległ jedynie parze Hipoliner-Ruten, a pod nieobecność tej dwójki pewnie wygrał Nagrodę Widzowa. Wreszcie, w najpoważniejszej gonitwie dla koni starszych, Nagrodzie Prezesa Totalizatora Sportowego, zajął II-gie miejsce szyję za Hipolinerem i 1,25 dł. przed Rutenem. Po raz ostatni Jovellanos zaprezentował się służewieckiej publiczności w Nagrodzie Kozienic – zajął w niej III-cie miejsce, ulegając o 0,75 i 0,5 długości Dżulietto i Golden Tirolowi. W HG koni 4-letnich i starszych zajął wysokie V miejsce za Hipolinerem, Rutenem, Dancing Moon’em i Golden Tirolem z wagą 81 kg.
Cztery lata młodsza od Jovellanosa kl. Tija była najlepszą 2-letnią klaczą swojego rocznika. Sezon 2011 zaczęła od dwóch drugich miejsc w gonitwach II grupy (w wyścigowym debiucie o 5 długości pobił ją późniejszy zwycięzca Nagrody Dakoty Paker, a w kolejnym starcie, o nos, uległa kl. Heaven Can Wait). Po zwycięstwie odniesionym w swoim trzecim starcie biegała już wyłącznie poza grupami z najlepszymi klaczami swojego rocznika. Zajęła II miejsce za Princess of London w Nagrodzie Cardei (Tija pobiła ją wcześniej w gonitwie grupowej) i zwyciężyła w Nagrodzie Efforty (w walce pokonała kl. Bissectrisa; III miejsce, 3 długości za walczącą o zwycięstwo parą wyścig ukończyłą Princess of Leone). W posezonowym Handikapie Generalnym Tija zajęła, najwyższe z klaczy, IV miejsce (77,5 kg). W wieku trzech lat nie utrzymała niestety wysokiej pozycji w roczniku – po dwóch bezbarwnych występach w nagrodach Wiosennej i Soliny zakończyła karierę wyścigową. W stadzie dała dobrego og. Torquist, który w wieku trzech lat zwyciężał w dwóch wyścigach I grupy – Memoriale Tomasza Dula i Nagrodzie Green Maestro.
Ostatnim koniem po og. Jape, który zwyciężał w kategorii A, był Nechius. Syn oaksistki Nechemii najlepszy w swojej karierze sezon 2013 rozpoczął w III grupie. Od końca czerwca do połowy sierpnia trenowany przez Małgorzatę Łojek ogier wygrał w 3 gonitwach tej kategorii (bardzo łatwo o 8 długości, wysyłany o 1,5 długości i bardzo łatwo o 9 długości), a na początku września pewnie, o 3,5 długości, zwyciężył w rozgrywanej na Partynicach Nagrodzie Rutena, bijąc m.in. III-ciego w Nagrodzie Prezesa Totalizatora sportowego og. Toogris. Sezon zakończył dwoma słabszymi występami w Wielkiej Warszawskiej i Nagrodzie Sac-a-Papier. W Handikapie Generalnym został sklasyfikowany na IX miejscu w grupie koni 3-letnich.
Wyhodowany w SK Golejewko ogier swoją karierę wyścigową kontynuował do 2019 roku. Do tego czasu zwyciężał jeszcze 5-krotnie – w przeszkodowej Nagrodzie Nila, dwóch gonitwach płotowych i w dwóch nagrodach III grupy. Po raz w karierze Nechius wyszedł do startu 12 maja 2019 roku. Zajął III miejsce w gonitwie II grupy rozgrywanej na Partynicach. Po wyścigu złamał nogę I musiał zostać zgładzony. Rok młodsza pełna siotra Nechiusa kl. Nelmona dała w stadzie jednego z najlepszych koni polskiej hodowli ostatnich lat og. Neverland (w 2022 roku wygrał Nagrodę Prezesa Totalizatora Sportowego a rok wcześniej triumfował w Nagrodzie Sac-a-Papier).
W wyścigach pozagrupowych kategorii B zwyciężały: wspomniany już Almanzor 1996 (Amandina po Dixieland), Urania 1999 (Upsala po Who Knows, Rzeki Wisły), Musetta 2000 (Muskaryna po Calderon; Golejewka, 3m. Rulera, Oaks, Mosznej), Vedea 2002 (Vioda po Dakota; Golejewka, Cena Pat’s Music LR – Bratysława, TOTO Vollblut-Preis- Ebreichsdorf), Amazonia 2002 (Andaluzja po Mooving Dream; Rzeki Wisły, 3m. Oaks), Moxa 2003 (Maria Ludwika po Saphir; Rzeki Wisły, Skarba, 2m. Wiosenna), Kornel (Kornelia po Who Knows; Skarba, Doris Day, Golejewka, 2m. Prezesa Totalizatora Sportowego; najwyżej oceniony w HG 2-latek sezonu 2006), Charro 2007 (Czarda po Eternity’s Breath; Dziennika „Życie Warszawy”), Simka 2009 (Strefa po Saphir; Pink Pearla) i pełna siostra Kornela, nieodżałowana Kora 2011 (Rzeki Wisły).
Bardzo dobre wyniki konie po og. Jape osiągały również w gonitwach płotowych i przeszkodowych. Gwiazdami ostatnich lat były z całą pewnością wał. Nick 2011 (Niacyna po Two-Twenty-Two) oraz wyhodowany i trenowany w Czechach wał. Larizano 2008 (Laria po Donegal). Dwaj znakomici steeplerzy stoczyli ze sobą w 2022 roku „bratobójczy” bój w najwyżej dotowanym wyścigu przeszkodowym w Polsce, Wielkiej Wrocławskiej. Ostatecznie lepszy o szyję okazał się ten pierwszy. Nick, poza zwycięstwem w Wielkiej Wrocławskiej, na swoim koncie ma dwa zwycięstwa w Nagrodzie Zamknięcia Sezonu. Larizano, który w Wielkiej Wrocławskiej drugi był jeszcze w latach 2015 i 2019 (szczególnie efektowny był jego pojedynek z wał. Reki w 2019 roku – ostatecznie syn Jape’a przegrał o szyję), w 2021 wygrał w Polsce niezwykle prestiżowy i wysoko dotowany Crystal Cup.
We wcześniejszych latach wyróżniły się Informacja 1997 (Wielka Partynicka), Infanteria 1997 (Trzosa), Duena 1999 (Czada), Suit 2001 (Prezydenta Miasta Sopotu, 1. Dywizji Kawaleri WP), Negril 2005 (Wielka Służewiecka), Traviolla 2007 (Bojgarda, Chyszowa, Hubala), Tajlandka 2007 (Zamknięcia Sezonu Płotowego, Memoriał Jerzego Eliasa), Azkaban 2007 (Kastora), Jutrzenka 2008 (Memoriał dr Aleksandra Falewicza, Hadriana, Hubala i Zamknięcia Sezonu Płotowego),Tudul 2008 (Sexmana), Negro Czacza 2010 (Marszałka Województwa Dolnośląskiego, Masiniego x2), Treonina 2010 (Chyszowa) i Tirana 2011 (Nila). W latach 2005, 2009, 2012-2013 i 2021-2022 Jape był czempionem reproduktorów ojców koni biegających w gonitwach płotowych i przeszkodowych w Polsce.
Piękny rozdział w historii polskich wyścigów konnych zapisał również półkrwi Galerius 1996 (Galeria po Fanimo). Wyhodowany przez SK Moszna ogier w latach 1999-2006 wygrał 30 z 39 gonitw, w których brał udział, stając się prawdziwą legendą Partynic. Trenowany przez Roberta Świątka ogier zgromadził na swoim koncie pokaźną sumę 120 tysięcy złotych. W sezonach 2000, 2003 i 2004 był niezwyciężony. Gdy zwyciężał robił to zazwyczaj dowolnie, bardzo łatwo lub łatwo.
W gonitwach płaskich w Czechach, poza og. Age of Jape, wyróżniły się: Chennai 2003 (Cena Zimni kralovny Ing. Stanislava Cermaka NL – Most), Divoka Sarka (CZE) 2004 (Cena Zimni kralovny Volvo Truck Czech NL – Most), Nepal 2004 (Charvat Slovakia, s.r.o. (Karpatska cena) LR – Bratysława), Olson 2004 (Cena Prvni damy Ceske republiky – Memorial Vlastimila Smolíka NL – Most), Batalistyka 2005 (Cena Hrebcina Napajedla NL -Praga), Charmillon 2007 (Cena Severoceskych dolu NL – Most) oraz zwycięzcy nagród klasycznych – Taro 2007 (Velka Cena Prazske Energetiky, a. s. (32.Velka Cena Ceskeho Turfu) G3 – Praga, 65. Tattersalls St Leger LR – Praga ) i Sanok 2012 (70. Pegas St Leger LR – Praga).
W płotowych i przeszkodowych gonitwach Pattern i Listed triumfowały: Mega Hit 2000 (Corsa Siepi di Merano G1 – płoty), Demon Magic (CZE) 2006 (Premio Mario Argenton G2 – steeple Merano, Premio Piero E Franco Richard G3 – steeple Merano, 3m.Gran Premio Merano Forst G1-steeple, Grande Steeplechase d’Europa G1-steeple), Imprezer (Premio Ezio Vanoni G2 – steeple Merano, Premio A.S.S.I. Ex U.N.I.R.E. G3 – steeple Merano, 2m. Gran Premio Merano Forst G1-steeple, Grande Steeple-Chase D`Europa G1-steeple), Dellan 2000 (Corsa seipi dei 4 anni G3 – płoty Merano, 2m. Gran Corsa Siepi Di Milano G1-płoty), Magnus 1997 (Badener Roulette Preis LR – płoty Baden Baden), Baggio 2002 (Corsa Lainate LR – steeple Mediolan) i Almanzor 1996 (Bader-Preis LR- płoty Baden Baden, 2m. Corsa Siepi di Merano G1-płoty x2).
W gonitwach przeszkodowych i płotowych rangi Listed i National Listed w Czechach wygrywały poza Iraklionem: Almanzor 1996, Napoli 1996, Tycjan 1999, Baggio 2000, Luxus 2003, Caland 2003, Ronino 2005 i Modena 2007. Warte uwagi są z pewnością również wyniki potomstwa Jape’a w słynnej Wielkiej Pardubickiej. Ronino był w tej gonitwie II, Klaus dwa razy III, a Numero Due III i IV.
Najcenniejszymi matkami po og. Jape, oprócz Magenty, były Aspiracja 1997 (matka og. Aspirant – 1m.Premio Mario Argenton G2 – steeple, Premio Staffe d’Oro G3 – steeple), Infanteria 1997 – (matka oaksistki i derbistki kl. Infamia i II-giego w Austrian Derby og. Informatyk), Olga 1998 (matka zwycięzcy nagród Korabia i „Życia Warszawy” og. Ormuz i zwycięzcy Premio Ettore Tagliabue G3-Płoty, 2m. Gran Premio Merano G1-przeszkody og. Ocean Life), Tozzia 1998 (matka og. Tybet -1m. Przedświta – i Temperament- 1m. Sac-a-Papier, Korabia, Aschabada), Musetta 2000 (matka kl. Mahari – 1m. Efforty), Nowa Nadzieja 2002 (matka zwycięzcy nagród Kozienic, Intensa i Wielkiej Partynickiej og. Noble Eagle oraz zwycięzcy nagr. Sac-a-Papier og. Neo), Batalistyka 2005 (matka kl. Bachtanka – 1m. Nagroda Prezydenta Miasta Wrocławia), Jam Jessica 2007 (matka kl. Jam Julietta – 1m. Wiosenna, 2m. Oaks) i Nelmona 2011 (matka og. Neverland – 1m. Prezesa Totalizatora Sportowego i Sac-a-Papier).
W latach 2012, 2015, 2016 i 2018 Jape był czempionem reproduktorów ojców matek w Polsce, a na podium tego zestawienia stał jeszcze 7 razy (II m. – 2010, 2014 i 2017; III m. 2011, 2013,2019 i 2020).
Spośród synów og. Jape w hodowli najbardziej wyróżnił się og. Magnus 1997. Pełny brat oaksistki Magenty w 2020 roku był czempionem reproduktorów ojców koni biegających w gonitwach płotowych i przeszkodowych w Czechach (w 2015 i 2018 roku był w tej klasyfikacji II-gi, a w latach 2013-2014 i 2016 III-ci). W stadzie dał zwycięzcę Gran Steeple di Milano G1 i Premio Giulio Berlingieri G2 wał. Diktys, zwycięzcę Wielkiej Pardupickiej wał. Hegnus (wygrał również w Velká cena města Pardubic NL -Steeple i Cena společnosti VCES a.s. – Cena Labe LR-steeple), zwyciężczynię Cena Pivovarů Staropramen – Cena Laty Brandisové NL-steeple kl. Bugaboo, biegającego z powodzeniem w gonitwach płaskich i skakanych wał. Florestano (1m. Velká mostecká cena společnosti Vršanská uhelná NL – steeple; 2m. Memoriál Dr. Frankenbergera NL), wał. Kasim (1m. Cena firmy Chládek a Tintěra, Pardubice, a.s. NL-steeple, Velká cena města Pardubic NL-steeple; 1xIV i 2xV w Wielkiej Pardubickiej) i Shaman (Poplerův memoriál podporovaný firmou ELTON hodinářská, a.s. NL-steeple x3: 3m. Velká Jarni Cena Rabbit CZ a.s., 4m. ČESKÉ DERBY G3).
W Polsce wyhodowany w Golejewku syn Jape’a Kornel wśród nielicznego potomstwa dał dwa wartościowe konie. Klacz Testarossa wygrała w Polsce 5 wyścigów (w tym Memoriał Tomasza Dula, nagrody Irandy, Łazienkowską i Zamknięcia Sezonu) i 96 350 zł oraz ponad 18 tysięcy euro we Francji (była tam dwa razy druga w Deauville i Chantilly). Była też czwarta w St. Leger, piąta w Wielkiej Warszawskiej, druga w Sac-a-Papier i Demony, trzecia w Golejewka i Rzeki Wisły. Syn Kornela Netto miał udaną karierę stiplową, wygrał jeden wyścig i 25 razy był na płatnych miejscach (w tym 10 razy drugi), inkasując ponad 120 tysięcy złotych. Zajął m.in. trzecie i czwarte miejsce w Crystal Cup oraz czwarte w Wielkiej Wrocławskiej.
„Ślady wilczych kłów”
Dziewięciokrotny czempion reproduktorów w Anglii St Simon bał się jedynie parasola… Jape nie bał się nikogo i niczego. Podobnie jak Alleged, był bardzo nieprzyjemny w obsłudze. Szczególnie agresywny był w okresie stanówki lub gdy w pobliżu znajdował się inny ogier, bardzo nie lubił zapachu alkoholu. Wyprowadzaliśmy go zawsze we dwóch, a kto nie chciał, nie musiał do niego wchodzić. Surowy zakaz obsługiwania go mieli praktykanci. Miał głupi zwyczaj chwytania ludzi za ramię i rzucania o ziemię. Mimo zachowania dużej ostrożności, nie zawsze udawało nam się uniknąć ataku. Skubany, był szybki i silny… Swoje wady rekompensował wysoką jakością swojego potomstwa. Wycofany z hodowli nie był już niebezpieczny. Swoich negatywnych cech nie przekazywał na potomstwo. Cóż… nikt nie obiecał, że będzie łatwo.
W SK Moszna Jape krył przez 3 sezony. Następnie stacjonował, kolejno, w Jaroszówce (lata 1997-1998), Stubnie (1999-2000), Kozienicach (2001-2002), Golejewku (2003-2004, 2009- 2012), Krasnem (2005- 2007) i w Iwnie (2008, 2013-2014).
Andrzej Fortuniak
(współpraca RZ)
Na zdjęciu tytułowym ogier Jape
